Op de grond

Ik gooide mijn kleren op de grond en legde mezelf ernaast.
Wat ik stom vond, moest op de grond.
Ik sloeg op hetgene dat me er het meest van weerhield om rust vinden. 
Maar dat hielp ook niks. Mijn hoofd zat al te vol.
Bovendien was het mijn hoofd ook niet.
Het was mijn gevoel, mijn hart, of waar je gevoel dan ook zit.
Niet in mijn hoofd.
Gevoel zit wat dieper, daar kun je niet bij.
Dus ik huilde maar, en liet me gaan.
Traande mijn kleren onder op de grond.
Toen zocht ik naar liefde.
Liefde zei: kom van de vloer, kleed je aan en stop met huilen.
Ik stond op en kleedde me aan. Ik stopte met huilen.
En ik bedankte zijn liefde en noemde hem mijn liefde.
Om rust te vinden moet je even zijn en even voelen.
Even voelen waar je liefde vind.
Liefde ligt niet op de grond.
Rust zit niet in kleren.
Gevoel zit niet in gedachten.

Gevoel ligt soms op de grond.
Maar met liefde kun je opstaan.

L.B.