donderdag 17 mei 2018

Stofdeeltjes van

.


In het laatste strookje zon verlies ik mijn gedachten. Samen met de zwevende stukjes die er altijd zijn maar die je pas ziet wanneer het licht  aan het einde van de middag door de kamer danst.
Ik voel me verloren als ik de woorden niet kan vinden voor alles dat zich door mijn hart beweegt,
krioelt tot aan mijn oren.
Alsof iets daar een eitje legde waar doelloze diertjes uit ontstonden. Insecten met pootjes die kleverig en onbewust verschoven, de stofdeeltjes van onaangeraakte verlangens nu met zich mee trekken.
En ik voel het wel.
Maar ik heb de woorden niet.
Wat is dan het nut?

L.B.


....

Geen opmerkingen:

Een reactie posten