Ik wist zo goed dat het niet goed was. Ik had mijn handen vrij.
Ik kon de dag vanaf de bodem bepalen.
Op mijn tenen schuifelde ik de minuten langs, op het randje van vrede.
Langzaam en traag. Wachtend op iets beters. De schalen kraakten onder mijn gewicht.
Ik stelde uit het je te zeggen. Soms was ik bang dat als je naast me sliep, ik me zou verspreken.
Krampachtig hield ik vast aan iets waarvan ik dacht dat ik het kende. Door en door zelfs.
Steeds opnieuw.
Als je niet keek liet ik mijn voeten vrij.
Ik kon de nacht tot in de puntjes volgen, waar ik de dag achter me liet.
In mijn schoenen knelden de tenen die pas morgen pijn zouden hebben.
Maar in de nacht was ik me bewust van het vochtige bloed.
Hoe warm en aangenaam het aan mijn sokken plakte. De verlichting omdat er iets knapte,
omdat iets het eindelijk niet meer vol hield in dat krappe hok.
L.B.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten