Giftig zijn voor jezelf en je gedachten is net alsof je niet in je lichaam zit. Alsof een deel van je er zo weinig om probeert te geven dat je los komt van de aarde. Op het moment dat het gebeurt voelt het als iets bedreigends maar wanneer je eraan toe geeft, is het heerlijk bevrijdend en kalm. Omdat je geen zorgen meer hebt over welk deel van jou nou leuk en gezellig is. Het gaat er eigenlijk alleen maar om dat de tijd door tikt en dat je hartslag door je polsen drukt. Als brekend porselein. Die gevoeligheid, die eigenlijk altijd dwars zat, zal dan op een bepaald moment plaats maken voor een heerlijke, verlichtende onverschilligheid. Kleine ontploffingen in je hoofd zorgen er vervolgens voor dat je neer kunt storten in een nieuw beeld van wat goed en wat slecht is. Eigenlijk is alles slecht waardoor goed niet meer uit maakt en je oordeel weg valt. Je wordt je bewust van het kloppende gevoel in je slaap en de druk achter je ogen. Je vraagt je af waarom je ogen er eigenlijk nooit uit geplopt zijn terwijl je kop helemaal vol zat en er geen luchtfilter aanwezig was. De kassen voelen als droge holtes waar van alles door heen kan kruipen. Afscheid nemen van je lichaam terwijl je er nog in zit is misschien wel het meest onverschillige dat ik ooit gevoeld heb.
L.B.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten