Ik wachtte op de nachten
en al die kleine kriebel vragen
op die veel te lange dagen die nooit morgen leken te worden.
Het beest dat kwam vermoorden
wat
en wie.
Ik wacht niet meer op wonden die
momenten dat we konden
zijn wie we wilden
kwamen vernielen.
Ik wachtte tot het sneeuwde
totdat de vlokken vielen.
Tot we onder lagen van ellende samen klonterden
herkenden wie we waren
en wat
de zwerm van liefde bracht.
L.B.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten