Ik probeer steeds te begrijpen hoe mensen zich over geven. Of hoe mensen zich inhouden. Hoe liefde ontvouwt. Hoe de onuitgesproken regeltjes één voor één ontstaan, zich nestelen in de schoot van houden-van.
En zich op een dag tegen je keren, wijzend met hun klauwtjes. Dunne vingertjes die ooit bevredigden, prikken nu onaangenaam in de voorbijgestreefde tijd.
Ze doen de oogkleppen teniet, de roep om hulp die altijd expres te zacht was. Ze gebruiken woorden zoals laf en leugenaar.
De regeltjes van liefde zijn geen regeltjes van liefde.
Regels over liefde bestaan niet in het hart.
Daar geldt slechts de keuze om te bouwen met een ander, om op iets te vertrouwen dat niet vanuit jezelf ontstaat. Ook niet uit die ander trouwens, er hangt iets tussenin. Liefde is vertrouwen op de lucht ertussen.
L B
Geen opmerkingen:
Een reactie posten