Als je de bank een stukje naar achteren schuift zie je dat er twee stukjes uit het laminaat missen. Die zijn daar gekomen omdat ik een beker limonade naar je gooide.
Hij had je nooit kunnen raken want ik mikte op de vloer. Het kwam omdat er iets vervelends was gebeurd, omdat ik pijn had, omdat jij half luisterde.
De beker was een schreeuw om aandacht.
Later heb ik er liedjes over gemaakt, een videoclip bij verzonnen. Een halfvol glas limonade, in slow motion door de lucht. Ik heb mijn excuses aangeboden maar de clip blijft in mijn hoofd bestaan.
Ons huis bevat al die verhalen, waar we langzaam afscheid van nemen.
De scheuren in de muur die ontstaan zijn in de oorlog, het uit elkaar pleurende plafond met riet. Ik weet waar alle stopcontacten zitten en hoe laat welk licht waar op de muur valt. Je kunt het vergelijken met het verliezen van een vriend denk ik, je weet precies waar diens huidplooien kreukelen als hij of zij lacht en hoe die littekentjes zijn ontstaan. Wanneer hij dood voor je voeten ligt, is heel dat verhaal verdwenen. Dan zijn het slechts twee
ontbindende oogbollen onder lapjes huid, vastgeplakt met lijm.
Ons huisje wordt gerestaureerd en gerenoveerd. De rottende keuken wordt opengebroken en krijgt een veel te duur aanrechtblad. En het schimmelige badkamertje zal nooit meer
gebruikt worden als karaokeruimte voor de zelfbedachte liedjes. Voor het huis zelf is dat best fijn, het is wel toe aan verzorging. Maar ik ben ook zo bang dat de fijne energie weg gaat. Dat het glas in lood wordt verwijderd en dat de klimop die ik in de afgelopen vijf jaar het huis heb zien opslokken, wordt weggekapt.
Toen ik de beker kapot had gegooid en de vloer vernield, riep je uit schrik dat we de borg niet meer terug krijgen.
Ik denk dat dat nu niet meer uitmaakt.
L B
Uit Enea - Lot Bouwes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten