Ik dacht heel lang dat ik alleen was. Alsof ik een uitgestorven - of nog niet geboren soort was.
Het woord lotgenoot kende ik niet, ondanks mijn naam.
Hoe ik het uit moet leggen weet ik niet.
Het is het gevoel dat je krijgt wanneer iemand lange tijd in je huis heeft gelogeerd en dan vertrekt. De echo die dan je eenzaamheid weerspiegelt. Alsof de tijd ervoor er niet toe heeft gedaan, alsof alleen nu bestaat.
Dat is immers ook zo.
Alleen dit moment is realiteit. Alle keuzes hiervoor hebben je gebracht waar je nu bent maar je kunt nu elke keuze maken die alles weer kan veranderen. Omslagmomenten.
Het voelt alsof ik ieder moment in zo’n omslagmoment leef, wat ervoor zorgt dat ik moeilijk keuzes kan maken.
Soms stel ik mijn inademing uit. Dan wil ik net zo lang leeg blijven als ik kan, kijken of het lukt om helemaal hier te zijn zonder adem.
Het is een test. Ik wil weten hoe lang ik hol kan blijven, levenloos en zonder zuurstof. Verdwijnen in de lucht en ook volledig in mijn lijf zijn.
L B
Geen opmerkingen:
Een reactie posten