Kunst in deze wereld

 Na het zoveelste sollicitatiegesprek voor een baan die ik eigenlijk niet wil, voel ik de steen in mijn maag verder naar beneden zakken. Het bekende gevoel van paniek borrelt weer omhoog.

De komende week moet ik iets van me laten weten, moet ik onbekende nummers beantwoorden om te laten horen of ik de baan wel of niet wil. En waaróm dan niet, want ik zou het liefste nee zeggen. Ik weet hoe dit afloopt. Over een paar maanden neem ik ontslag en moet ik bijkomen van de verkeerde beslissing.
Ik wil het geld. Niet de baan.
En eigenlijk wíl ik het geld helemaal niet maar heb ik het nodig om niet dakloos te worden.
In mijn carrière als maker heb ik gemerkt dat bijbanen, in welke vorm dan ook, ervoor zorgen dat ik mee draai in een wereld die ik het liefst vermijd. In een rol die niet bij me past.
En zonder bijbanen draai ik niet mee. Dan lukt het niet.

Het liefst zou ik de hele dag creëren, mijn gevoel binnenstebuiten keren en uitwringen tot ik de donkerste krochten van mezelf in de meest glanzende kristallen heb getransformeerd.
Want als ik schrijf, teken, dicht, schilder, spreek, oftewel creëer, voel ik me pas écht mezelf.
Dan ben ik zo volledig in mijn kracht dat een bijbaan zowat belachelijk klinkt. Want dát kom ik niet doen op aarde!
Maar die luxepositie heb ik niet. En ik kan er best mee leven maar soms vind ik het heel ingewikkeld dat het creatievelingen niet wat makkelijker wordt gemaakt.
Ik moet de laatste tijd vaak denken aan het verhaal van Frederick Muis, door Leo Lionni. Terwijl alle muizen eten verzamelen en hard werken om de winter te overleven, verzamelt Frederick de warme zonnestralen, sprokkelt verhalen bij elkaar en probeert de kleuren van de zomer op te slaan.
De andere muizen noemen hem lui en waardeloos. Maar wanneer de winter is gekomen en het eten schaars is, de inspiratie op, deelt Frederick een ander soort voeding. Hij vertelt de verhalen, deelt de zonnestralen, geeft moed en inspiratie. Dan pas beseffen de muizen dat Frederick op een eigen manier heel hard gewerkt heeft. En dat het waardevol is, wat hij doet. Net al Frederick voel ik me een zielevoeder. Iemand die verhalen en magie komt brengen.
Ik hoor het van zoveel creatievelingen om me heen. Een zangeres die vier dagen in de horeca moet werken, een illustrator die zijn zekerheid verliest wanneer hij fulltime voor haar passie gaat.
En ik merk de vermoeidheid bij mezelf als ik aan een nieuwe werkweek denk. Misschien is dit en probleem van mellanials en moeten we ‘niet zo zeuren’. Maar dat is precies de mentaliteit die ervoor zorgt dat er niets verandert. Ik zou willen dat creatieve zielen, die ontzettend mooie dingen kunnen maken, geen rijke partner nodig hebben om te kunnen gaan voor hun passie. Geen bijbaantjes om de ballen in de lucht te kunnen houden. En ik zou willen dat kunst en cultuur niet langer als een tweederangs luxe product worden gezien maar als de pure essentie van het leven. Want daarom ben ik op aarde.
Om te creëren.