dinsdag 11 december 2012

Dus ik ga


Ik heb wel vaker opgegeven, maar nooit heeft iemand het gemerkt.
Deze keer is het erger, wat ervoor zorgt dat ik minder zeggen kan.
Ik wil je zoveel uitleggen maar er komt niks uit, niet zoals ik het wil, zoals ik het bedoel.
Het hoeft niet eens heel mooi te zijn, het hoeft niet volledig te kloppen, maar er moet wel íets gezegd worden.
Ik mis de veiligheid van eenzaamheid, zodat niemand merkt dat ik stil ben,
zodat niemand iets tegen me kan zeggen.
Zodat ik alleen ben met de manier waarop ik ermee om wil gaan.
Hier heb ik het niet, kan ik het niet, dus geef ik op.
En misschien wel alles, als laatste, volledig, helemaal.
Maar jou niet.
Jou nooit.
Jij bent de enige die me niet vraagt waarom.
En het is niet dat je het volledig begrijpt, net zo min als ik, maar je laat me mijn gang gaan.
Je laat me gaan.
Dus ik ga.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten