Ik merkte wel dat je mijn creatie niet leuk vond, maar het deed me niet zoveel.
Ik had het expres gedaan.
Het was jouw kastje, met de lang vergeten bedoeling om van mij te worden, maar het bleef van jou.
Het is jouw kastje.
Het is mijn verf.
Lelijke verf.
Het is zoiets als tandenborstels.
Sommige mensen duwen hun tandenborstels in elkaar om te laten zien dat ze van elkaar houden.
Ik smeer mijn verf op jouw kastje, om te laten zien dat ik van je hou.
En ik deed het om te kijken hoe erg je het zou vinden dat ik het besmeurd had, of het altijd jouw kastje is geweest.
Maar dat hoefde ik niet eens te testen, het was altijd jouw kastje, dat zal het ook blijven.
Misschien vind je het minder erg dan ik dat ik weg ben, misschien doet het je minder.
Maar ik probeer te geloven (en ik geloof het graag) dat je gewoon anders op stomme situaties reageert,
dat je afleiding zoekt in andere dingen. Zoals je telefoon.
En hoe vaak ik ook heb gezegd hoe erg ik die kut iphone van je haat
(al onze verloren gesprekken en al dat ongeïnteresseerde gemompel),
vind ik het nu misschien minder erg dan ik dacht.
Omdat ik op die manier naar je kon kijken, doen alsof ik altijd zou blijven.
En je gemompel was best fijn, dan kon ik er tijdens het thee drinken even van genieten dat we samen thee dronken,
ook al was je er niet bij met je hoofd en ook al kon die stomme thee je niet veel schelen.
Nu ben ik weg en kan ik maar één ding doen:
Ik bedenk me wat je nu aan het doen bent.
Misschien ben je wel met je iphone bezig terwijl je een kopje thee drinkt,
misschien probeer je mijn lelijke verf wel van je kastje af te krabben,
of misschien, heel misschien, duw je jouw tandenborstel wel in de mijne, die ik expres ben vergeten,
om te laten zien dat je van me houdt.
..............
L.B.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten