Grijs

                                            Het is ergens in November.



Dit is nu mijn leven.
Mama komt straks op bezoek.
Ik heb de afwas niet gedaan maar het ruikt hier naar thuis.
Het is gek hoe de wereld rond blijft draaien, terwijl je eigen leven stil kan blijven staan,
soms langer dan je zelf zou willen.
Ik kan het niet helpen dat ik constant aan vroeger blijf denken.
Iets in me kan het nog niet loslaten, terwijl een ander deel van me zo sterk naar
de toekomst streeft dat ik mezelf niet bij kan houden.
Intussen vallen er mensen af en vervagen er stukken leven.
En mijn volledigheid blijft uit en mijn wensen blijven stijgen.
Als ik mezelf probeer te zien, ontdek ik slechts de buitenkant.
Huilen heb ik lang niet meer gedaan en lachen nog veel langer.
En ik hou mezelf een beeld voor waaraan ik maar hoop te voldoen.
Maar ik geloof wel dat ik gelukkig ben, ook al zie ik ze afvallen en ook al ben ik hier nauwelijks.
Dat wat over blijft, is echt.

Alles beter dan een jaar geleden, met het uitzicht ter grootte van een postzegel.
Nu kan ik, als ik op mijn tenen sta, gekleurde ruitjes voor mijn ogen houden.
Zodat ik deze doordraaiende wereld zelf in kan kleuren.
Met de mensen die ik zelf kies.

Of niet.

L.B.