zondag 1 december 2013

Bomen


Vastberaden liet ik heel mijn leven liggen.
Ik stortte al mijn twijfels uit en nam je in mijn armen.
Je paste niet helemaal, maar rook als vroeger.
Tussendoor voelde ik verlangen en schold op de dingen.

En de bomen, fluisterden over eenzaamheid.
En ik wilde vaker alleen zijn zonder schuldgevoel.
En de wind, herinnerde aan verplichtingen.
En ik wilde vaker zingen zonder schaamte.
En de grond, hield me bij mijn benen.

En ik schudde me los en jouw handen, en mijn lippen,
en mijn gedachtes en mijn voeten,
ze stortten in elkaar en ze zetten zichzelf vast.
En je keek over mijn schouder mee en ik greep naar mijn woorden.
En mijn twijfels
en mijn leven.
Maar ik zei niets en ik voelde alles.

En ik was kwijt.
Tussen de bomen.
In heel mijn leven,
dat lag daar nog.

L.B. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten