 |
| Different - Rachel Idzerda |
Door de hele stad kijken ogen.
Ze kijken me aan, kijken door me heen, scannen mijn hele lichaam en mijn gezicht.
Dan verliezen ze hun interesse, verslapt hun blik.
Ze kijken vaak bozig en met een mening, waar ik bang voor ben, waar ik me wat van aan trek.
Duizenden gezichten, een momentopname.
En ik beloof mezelf om al die ogen te negeren, om mijn eigen ogen te richten op het punt waar ik naartoe wil gaan. 'Want dan gaan ze voor je opzij', heb je eens gezegd, toen ik mijn zorgen deelde. Jij zei dat als je gefocust naar de toekomst kijkt, de mensen voor je opzij springen, omdat ze je niet aan kunnen kijken,
niet bij je stil kunnen staan.
'En als je je eigen ogen ergens op gericht houdt, hoef je je ook niets aan te trekken van de meningen van mensen,
dan zie je niet eens dat ze naar je kijken.'
Maar het is te makkelijk.
En al die ogen, al die mensen, de hele stad, ze kijken me aan en ze kijken door me heen en ze kijken diep naar binnen
en soms kijken ze alsof ze me kennen...
Maar ze kennen me niet.
Het is vermoeiend en ik weet dat ik niet alle gezichten kan onthouden. En ik weet ook dat ik het niet voor iedereen goed kan doen, ik weet dat iedereen van alles over me denkt en me hoe dan ook zien lopen, of ze mijn blik nu kunnen vangen of niet.
Iedereen observeert iedereen, ze denken heus niet altijd gemene dingen.
Maar doelgericht naar mijn eindpunt kijken zonder alle ogen te zien wil ik niet.
Niet omdat het te makkelijk is maar omdat er tussen al die arrogante ogen ook vriendelijke ogen zijn.
Nieuwsgierige ogen, met liefde en complimenten, ogen die de tijd nemen om me te bekijken, niet om hoe ik eruit zie maar om wie ik ben.
En die ogen wil ik terug aankijken.
Om even stil te staan bij nu.
En even te kijken naar mezelf.
L.B.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten