Duinen

Het verloopt allemaal.
Precies zoals het gaat.
Ik had van te voren niet bedacht hoe het had kunnen zijn en nu het zo is gegaan, kijk ik terug zonder mening.
Ook de toekomst is onzeker en het kan alle kanten op.
Maar ik heb geen oordeel. Ik plan niet. Het heeft toch geen zin.
Elke dag brengt andere dingen met zich mee en elke dag voel ik me een ander.
Van te voren kan ik niet bedenken hoe ik iets aan zal pakken.
Het is hoe het is. Ik kan alleen maar nu zijn.

Maar mijn lief, ik heb je nog.
Ik heb je in mijn hart en mijn herinneringen.
Wie ik was. Wie jij was. Wie we nu geworden zijn.
En elk moment dat we hadden en elk moment dat we nooit zullen hebben.
Liefde is niet voorbestemd, niet verpakt in ingewikkelde voorspellingen.
Soms weet ik niet wat er precies gebeurd is en soms is het heel helder voor me.
Soms wil ik huilen en in armen kruipen.
Andere keren wil ik dansen en naar niemand kijken.
Vanmiddag liep ik naar huis en de zon scheen op de sloot, die altijd stinkt naar dode vissen.
Ik dacht aan een andere dag in het park, waarop ik misschien wel dubbel zoveel zorgen had maar waarop ik daar niets om kon geven.
We hadden misschien niet eens zoveel aan elkaar te vertellen maar we hoefden alleen maar te voelen.
De tijd zou wel voor ons bepalen.
En het was een moment dat later nooit meer zou gebeuren.
Achteraf zou ik willen dat ik het moment meer in me had opgenomen.
Samen alleen maar zijn en elkaar leuk vinden.
Onze voeten in een bad vol mogelijkheden. Onze ogen in de zon. Onze handen langs elkaar.

Misschien ben ik gewoon alleen maar moe.
Op de fiets door de duinen zwevend, werd het helder voor me dat het geen zin heeft om achter een keuze te staan
die ik voor de helft accepteer. Dat een compromis sluiten heel pijnlijk is.
Omdat ik dan stukjes moet laten gaan, stukjes dood moet bloeden.
En dat wil ik niet.
En ik kom er misschien wel.
Maar nu kan ik dat nog niet denk ik.
Het voelt in ieder geval niet comfortabel om een beslissing te maken en om die de wereld in te brengen.
Mensen uit mijn leven zetten en tegen anderen zeggen dat ik voor altijd met ze door ga.
Dat voelt zo definitief dat ik er bang voor ben.

Het voelt soms alsof ik mijn hart niet kan laten spreken. Alsof er zoveel gezegd moet (of mag) worden dat ik geen manier heb om het te luchten, om er zuurstof bij te laten. Daardoor lijkt het soms alsof ik in brand sta van binnen.
Verlangen, of onzekerheid. Geen idee hoe ik het moet noemen want het is er gewoon.
Het is allemaal nu.
Het enige dat ik kan doen is de tijd nemen.
Realiseren dat er tijd is.
En dat er mensen om mij geven en ik van hen.
Ook van een afstand.
Al lijkt het soms alsof we nooit aan elkaar denken. Ik weet dat ik af en toe in hun hoofd voorbij fladder.
En zij ook in dat van mij.
Zo verloopt het allemaal.
Zo gaan we gewoon maar door.

L.B.