omdat thuis nergens echt meer bestond,
vervielen we in fases, verbrandden we tot as.
En we verloren meer dan we wisten
en we wisten minder dan ooit.
Maar de maan stond nog wel een de hemel
en ik zag nog waartussen zij leefde.
Want daartussen veranderde nooit.
Voorzichtig mocht ik mijn tanden ontbloten.
Ook de mensen veranderden nooit.
L.B.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten