september en de regen

Een nieuw begin kondigde zich altijd aan met het trage bonken en een vastberadenheid die ik nooit eerder had mee gemaakt.
Doorstappen, een doel.
En eigenlijk maakte het begin niet veel uit want het bleef toch altijd hetzelfde.
Maar iets van het door willen, hoop hebben, het had iets nieuws waardoor ik het als het begin kon ervaren.
De regen van september die me verwelkomde met hernieuwde moed.
De beginnende herfst die met zijn buien voor mij als begin van het jaar was.
Niet het einde, niet het aftakelen maar het opbloeien van de kleuren.
De bruine vloer in het woud.

Maar deze keer, dit begin...
Het duurde gewoon te lang voordat het kwam.
En het oude hoofdstuk was al afgerond. Of eerder afgekapt.
Als een hoopvolle scheut die ervan uit ging dat hij alle ruimte kreeg om wortel te schieten.
Uitgerukt. Afgestreept. Plat getrapt.

En het begin had moeten komen.
Het had zich aan moeten kondigen met hoopvolle tintelingen en opgelucht gemompel.
Maar het kwam niet.
En ik keek omhoog, naar de regen. De regen van september. De regen die me op had moeten trekken.
De regen die ik associeerde met veiligheid en het idee dat alles goed zou komen.
Nu voelde het zuur aan mijn ogen.
En iets in mij dacht: ‘Nou goed dan.

Dan niet.'

L.B.