Toen mijn kamer leeg was, kon ik alle scheuren zien die me eerder nooit waren opgevallen.
Er liep een scheur vanaf de deur over het plafond, tot aan de schuine wand waar ik ooit sterren op had geplakt.
Van die sterren die licht geven in het donker.
Ik wist niet of de scheur er al had gezeten toen we hier kwamen wonen, of dat hij er langzaam was gegroeid door mijn toedoen.
En die van jou. Hij woekerde boven de lichtroze muren en de gaten waar ooit lijstjes hingen.
De kamer waarin ik weg vluchtte, de deur dicht smeed en boos op bed plofte.
Een heel huis voor ons samen met een kamertje voor mij. Waar ik iemand anders was dan beneden. Waar ik net deed alsof dat goed was.
Achteraf gezien, toen het leeg was, wist ik dat het kamertje zó veilig was, dat het gevaarlijk werd.
Het had een grens gelegd tussen jou en mij, die verder ging dan privacy en zelfontplooiing. Ik zorgde er bewust voor dat niets hier van jou kon worden, dat alles hier iets was en had van voor jouw tijd. En dat je me niet bereiken kon.
Met het simpele doel om mezelf te verhullen. Omdat ik bang was dat je me zou zien voor wie ik echt was.
Door een sprookjesachtig muurtje te metselen, kon je de boze heks niet zien die zich erachter schuil hield.
Wat ik niet wist was dat je die heks allang ontmoet had. En dat je haar best grappig vond. En interessant.
Mijn kamertje heb ik afgebroken. De brokken verleden van voor jouw tijd zijn nu verspreid over ons nieuwe huis. Naast jouw spullen, die ik altijd veilig op kon bergen onder laagjes nieuwe tijd maar die nu staan te pronken alsof het trofeeën zijn.
Alles mag er zijn nu.
Voor het eerst.
Van zowel jou als mij.
En we zullen nieuwe scheuren maken maar die zijn welkom, deze keer.
L.B.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten