zon

Ik hunker naar vrijheid. Naar een gevoel van loslaten en uitademen. Zachtheid in de warme zon. Als ik aan geluk denk, denk ik aan lange dagen op het strand met een mooi boek en lieve mensen om me heen. Kaarsjes en thee. Kralen en kristallen. Met blote voeten en zachte jurken. Sterren in de lucht en ook in de ogen van nieuwe mensen.

Maar soms prikt de wereld te hard. Op sommige dagen kan ik alleen maar functioneren als ik die zachtheid op zoek en vaak lijkt het alsof ik steeds minder kan hebben, steeds meer dat stukje vrijheid en liefde nodig heb. Alsof ik in een cocon zit en alleen daarin mezelf ben.
Ik voel me soms een moeder zonder kind. Alsof mijn lichaam ruimte maakt voor onvoorwaardelijke liefde. Alsof er alleen nog maar zachtheid is en de wereld om me heen steeds kleiner wordt.
Wanneer ik een moeilijke dag heb en mezelf helemaal niet leuk vind, bedenk ik me: hoe zou ik mezelf behandelen als ik mijn eigen kind was?
Dan zou ik onvoorwaardelijke liefde voelen, alleen maar respect en zachtheid in de warme zon.