Rot

Vorig jaar in de zon...

'Hij is rot van binnen. '
En zonder enig teken van schaamte of leegte, lachte je om jezelf.
Je hield best van jezelf.
Een deel van jou misschien iets minder maar dat zijn zorgen voor de jaren erna.
Eerlijk gezegd denk ik daar nu ook pas over na. Ik dacht dat jij altijd in jezelf geloofde.
Toen scheen de zon en je lachte.
En ik lachte met je mee.
Om wie rot is van binnen en van buiten heel wat lijkt.

Ik heb je dagen niet gezien.
De nachten zijn niet anders, je roept me. Ik voel je.
Ik ken je niet.

Het bier werd warm en de tijd bedrukkend.
Sommige dingen lijken nu wel uit een ander leven.
Alsof ik je nooit heb leren kennen, alsof ik zelf een ander was.
Met bloemenjurken en een rotte binnenkant.
Want uiteindelijk was dat het, waar ik bang voor was.
Dat je dwars door me heen zag wat er allemaal speelde.
En 's nachts kom ik je wel eens tegen. Nu alles zo goed gaat.
Lachend om de woorden van andere mensen en huilend om onszelf.
We zijn niet eerlijk.
We waren moe.
We hadden iets nodig en nu ik alles heb kijk ik terug met een vol hart.
Het was maar even, het was genoeg.
Kijk maar waar we zijn.
Ik zal nooit meer lachen om iemand, of hem rot noemen.
Hij had gewoon liefde nodig. Hij was mooi.

Ik hou van ons.

L.B.