Kus

Zie je, denk je,
wanneer de tekens kloppen
en alles samen komt.
De regen tegen polsen drukt,
de wereld op mijn lijf.

Ik merk je zuchten.

Vind je, hoor je,
als alles niets meer zinnigs zegt
en de dingen die gebeurden
nauwelijks echt meer kunnen zijn,
versleten door de tijd.

Voel je, doe je
net alsof wanneer je kust
en twijfelt aan manieren hoe.
De woorden die we zeiden
maar onze tongen moe.

Ik mis de kussen.

Denk je dan aan mij?
En hoop je dat ik denken zal
aan de dingen die we zijn?
Aan de mensen die we waren
voordat ik alles zei 

zoals het was.
Zoals ik ben.

Hoe zou het kunnen zijn
wanneer je mij niet kent?