In

Ik twijfel soms of een nieuw begin echt bestaat. Of een mens de kans kan krijgen zichzelf opnieuw te bewijzen. Of de rollen omgedraaid kunnen worden.
Of vrouwen ooit wel gezien worden op de manier zoals ze zelf hopen dat mensen hen zien. Of feminisme zonder bittere nasmaak uitgesproken kan worden.
Ik krijg er hetzelfde gevoel van als wanneer ik denk aan Sinterklaas.
Sinterklaas zal nooit meer hetzelfde zijn. Het kan nooit meer worden gevierd zonder
schuldgevoel of wrok, iets van heimwee, haat, verdriet. Iets gecompliceerds.
Het enige dat er altijd is, is de verandering. Maar rituelen en gewoontes lijken nooit echt te willen veranderen. Mensen lijken er zo aan vast te klampen dat ze verbitterd en versteend worden. Gewoontes en afspraken zijn de enige dingen die een mens houvast geeft. ‘Zo doen we dat hier en daarmee uit.’
Toen mijn zus en ik besloten dat we geen vlees meer wilden eten, werd dat geaccepteerd maar duurde het lang voordat het veranderd werd. Nu ik geen melk meer wil drinken duurt het lang voordat ik mijn mond ervoor weiger te openen, maar het besef is er wel.
En ik weet niet of ik me nu schuldig voel voor het minder werken dan jij omdat ik een vrouw ben of gewoon omdat ik een andere reden heb. Een gegronde reden ergens diep van binnen, in het mysterie dat ik tegen kom wanneer ik in mijn hoekjes kruip.
Jessey zei ooit dat een vrouw ongesteld wordt omdat ze herinnerd moeten worden aan wat de lichamen van haar voormoeders hebben moeten doorstaan. Elke maand een plakkerige binnenkant omdat we recht hadden op meer.

L B





Uit Enea Lot Bouwes