Krochten

Toen ik werkte aan de laatste hoofdstukken voor Enea, zat ik bijna dagelijks in donkere hoeken van koffiezaakjes. Oktober in de lucht en donkere lippenstift. Met boze muziek ramde ik de gedachten mijn hoofd uit. Ik vergat vaak te eten en dronk zoveel koffie dat mijn vingers trilden over het toetsenbord. Er kwam zo'n explosie van woorden uit me dat ik een soort high gevoel kreeg van het uiten. De korte tijd waarin ik heel mijn ziel nog in de laatste bladzijden van een boek kon proppen. Ik herken het ook in Alle Dieptes. De ongenuanceerde zwartgalligheid, de typfouten, het bijna snakken naar het binnenstebuiten keren van mijn huid. Zodat ik een wandelend boek werd, in plaats van een kop vol demonen. In het afronden Enea zat ik vol in die passie. Ik kon genieten van de blikken van vreemdelingen, helemaal op gaan in het idee van een minuscuul universumpje. Midden in ons bestaan. Woorden en biechten waar je nekharen van overeind gaan staan. Enea bestaat nu zo'n 5 maanden en ik hunker naar een nieuw project. Naakt en rauw en donker. Maar ik ben gelukkig en licht en ik heb werk waardoor het dagelijks leven alledaagser wordt. Ik stort me niet meer in mijn depressie, jaloezie, passie, onzekerheden. Ik merk dat ik vaker nadenk over het avondeten. En ineens heb ik weken lang niks nieuws gemaakt, worden mijn woorden niet opgeslagen. Ze vervliegen met de wind. Soms wil ik een band. Om mezelf te uiten, die kant weer op te zoeken. Of misschien mis ik gewoon de horeca. De charma van plakkerige kroegen en de opslurpende koffiehoekjes. 

Lot Bouwes