zondag 4 oktober 2020

Genoeg

Ivar maakt soms portretten van me. Vaak niet op de momenten die mij uitkomen. Vaak op momenten dat ik me niet perse mooi voel. 
Ik voel me vaak niet perse mooi. Ik heb vaak het gevoel dat ik niet draag wat ik zou willen dragen. Dat mijn ultieme kledingkast, ultieme kapsel, ultieme huidconditie nog op me ligt te wachten. Ergens in de toekomst ben ik volledig. Soms lijkt het alsof de tijd tussen mijn vingers glipt en dat ik nog niet mijn perfecte zelf ben. Een stomme gedachte want ik ben constant mezelf. Ik ben volledig nu. Maar ik wil nog meer van mezelf. Vaak ben ik alleen thuis en dan doe ik dansjes voor de spiegel in mijn ondergoed. In mijn ondergoed voel ik me het meest mezelf want dan heb ik nog niet bepaald wat ik aantrek voor de dag, wie ik vandaag weer zal worden. Ivar maakt nooit foto's van me in mijn ondergoed. Dat heeft hij één keer gedaan omdat ik erom vroeg, wat ik treurig van mezelf vond dus ik durfde niet te kijken. Omdat ik nooit weet hoe ik moet kijken lach ik niet op zijn foto's. Ik kijk weg of ik kijk boos. Ik weet niet wat het is. 
Soms maak ik een foto van Ivar. Meestal is de muur achter hem dan helemaal scherp en staat hij erop als een wazige blob. Ik heb geluk dat hij foto's kan maken. Ik heb geluk dat hij, wanneer ik me wél op mijn mooist voel, niet zijn camera pakt. Maar gewoon even kijkt. En glimlacht. En een mop ofzo vertelt en dat ik dan vraag wat er is en dat hij dan zegt: 'Jij.' En dat is genoeg. Dan ben ik mooi genoeg voor mezelf. Dat hoeft niet op de foto, dat is volledig nu. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten