Dingen

Er zijn dingen die altijd in mijn hoofd rond zullen blijven dwalen.
Ik heb ze bewust geen plek gegeven omdat het ik het dan moet bespreken.
Omdat ik je dan moet vertellen wat er allemaal mis is gegaan. Ik dacht dat, wanneer ik ze negeerde, ze langzaam op zouden lossen. Zolang ik het ‘dingen’ zou noemen, ze niet zouden blijven bestaan.
Vormloos.
Ze zijn nog steeds vormloos maar het zijn nog steeds dingen.
Na anderhalf jaar verteren ze nog steeds niet. Soms liggen ze stilletjes in de diepte te rusten. Als donker water dat roerloos wacht. Maar andere keren dwarrelen ze als bladeren in een storm door mijn dagen.
In de bus, op de fiets, in de kroeg, op mijn werk, langs de slootjes in de stad. Er zijn plekken waar ik niet kan komen zonder aan de keren te denken dat mijn wereld er heel anders uit zag. Toen alles mis ging maar ik vrij was. En ook weer gevangen in andere regels.
Ik maak me soms zorgen dat ik je steeds opnieuw moet kwetsen.
Net zolang tot de dingen zich een weg hebben gebaand in mijn verhaal. Het lijkt wel alsof ze zelf groeven hebben gegraven. Als ik het niet doe, doen ze het zelf wel, de dingen.
Keihard.
In mijn hoofd.
Diepe groeven waar ze eindelijk in mogen bij komen. Als een soort zelf gegraven graf. Met wijd open ogen liggen ze daar, alert, tot de volgende storm. Tot ik weer langs een plek fiets waar een herinnering me buikpijn bezorgt. Schaamte en iets anders. Dan mogen ze als slapeloze peuters rondrennen, als bladeren rond dwarrelen, als kettingzagen nieuwe wonden maken.
Wanneer ik ze niet toedek, hun ogen sluit, blijven ze me wakker maken.
De dingen zonder naam.